Jaka jest różnica między minoxidilem a nanoxidilem?

 
Produkty zawierające w swoim składzie minoxidil i nanoxidil są stosowane w leczeniu łysienia, w szczególności typu androgenowego i uwarunkowanego genetycznie, u kobiet i mężczyzn. Przyczyniają się do stymulacji wzrostu włosów, odwracają proces miniaturyzacji mieszków włosowych w przypadku łysienia typu męskiego. Oba związki nieco różnią się od siebie, chociaż nanoxidil jest w rzeczywistości udoskonaloną formą minoxidilu. W stosunku do obu związków potwierdzono skuteczność w hamowaniu wypadania włosów i pobudzenia wzrostu nowych.  Największe efekty kuracji pojawiają się po roku systematycznego stosowania. Preparaty zawierające minoxidil i środki z nanoxidilem stosuje się miejscowo, aplikując bezpośrednio na skalp. Czym zatem różni się minoxidil od nanoxidilu?

Charakterystyka minoxidilu

Minoxidil jest związkiem organicznym, który początkowo był stosowany w nadciśnieniu tętniczym. Kiedy okazało się, że u osób z wysokim ciśnieniem poddawanych leczeniu minoxidilem wystąpił skutek uboczny w postaci porostu włosów, zdecydowano o rozszerzeniu wskazań. Odtąd minoxidil występuje jako lek przeciwdziałający łysieniu. Substancja ta wykazuje bardzo silne działanie hipotensyjne. Stosowana miejscowo pobudza wzrost włosów. Stymuluje ich porost poprzez zwiększanie przepływu krwi. Co istotne, minoxidil nie działa antyandrogenowo, ale ogranicza wrażliwość mieszków włosowych na hormony androgenowe tworząc nową drogę do niezbędnych im składników odżywczych. Udrożnione kanały jonowe bez przeszkód dostarczają składniki odżywcze, a dzięki temu możliwy jest wzrost włosów. Minoxidil najpierw zahamowuje nadmierne wypadanie włosów, a następnie stymuluje ich porost.
 
Osoby stosujące preparat z minoxidilem muszą liczyć się z możliwością wystąpienia skutków ubocznych. Często obserwowane są dolegliwości takie jak swędzenie, podrażnienie, zaczerwienienie w obszarze poddawanym leczeniu. Skóra może stać się sucha i ulegać łuszczeniu. W wielu przypadkach dochodzi do przejściowego zaostrzenia wypadania włosów, zwłaszcza w pierwszych miesiącach stosowania. Mogą pojawić się także objawy reakcji alergicznej na związek w postaci pokrzywki, wysypki, rumienia, obrzęku ust, twarzy czy trudności w oddychaniu. 

Charakterystyka nanoxidilu

Nanoxidil jest substancją opracowaną w oparciu o minoxidil, jego budowę molekularną. W związku z tym, że następca minoxidilu został pozbawiony jednego łańcucha węglowego, ma on mniejszą masę cząsteczkową. W efekcie charakteryzuje się odmiennym działaniem na tkanki. Cząsteczki odpowiadające za rezultat udrażniania kanałów jonowych mają mniejszą masę cząsteczkową, uwalniane są przez około 12 godzin. Nanoxidil jest po prostu lżejszym związkiem od minoxidilu, dlatego też ma lepszą zdolność do przenikania do mieszków włosowych. Został opatentowany jako alternatywa dla minoxidilu i jest lepiej tolerowany przez osoby poddawane kuracji. Wywiera łagodniejszy wpływ na organizm od minoxidilu zachowując wysoką skuteczność. Nanoxidil to efekt zastosowania technologi nanosomów. 
 

Minoxidil a nanoxidil - różnice

Efekt terapeutyczny zastosowania obu związków jest podobny. Badania przeprowadzone przez DS Labolatories wykazały, że nanoxidil działa równie skutecznie, jak minoxidil, jednak jest pozbawionych skutków ubocznych charakterystycznych dla minoxidilu. Z tego względu przewagę w kuracji mają preparaty zawierające nowocześniejszy i lepiej tolerowany nanoxidil, zatem pojedynek nanoxidil vs minoxidil wygrywa nanoxidil.
 
Kuracja nanoxidilem daje podobne rezultaty, ale w przypadku stosowania tego związku nie ma ryzyka o nawrót łysienia na skutek przerwania kuracji. Na wielu pacjentów z problemami łysienia korzystniej działa formuła zawierająca nanoxidil. Zarówno minoxidil, jak i nanoxidil stosuje się zewnętrznie, miejscowo w stężeniu 2% i 5%. W przypadku wyższego stężenia minoxidilu skutki uboczne mogą okazać się bardziej wzmożone. Nanoxidil wyróżnia się brakiem skutków ubocznych niezależnie od stężenia. 
 
Produkty z nanoxidilem są rekomendowane dla osób, które nie zareagowały na te z minoxidilem lub nie tolerowały ich skutków ubocznych. Mogą sprawdzić się u osób, dla których kuracja dwuprocentowym minoxidilem okazała się za słaba, a ta z pięcioprocentowym zbyt intensywna. Co więcej, nanoxidil może zintensyfikować działanie terapii minoxidilem.

Podsumowanie

Zarówno minoxidil, jak i nanoxidil stymuluje porost włosów w łysieniu typu androgenowego, przez co najlepiej sprawdza się u mężczyzn, ale daje efekty również u kobiet. Na poziom skuteczności kuracji wpływają systematyczność stosowania leku oraz indywidualne cechy pacjenta. Nanoxidil jest jednak bardziej innowacyjnym związkiem, gdyż jest lepiej tolerowany przez osoby podawane kuracji. Dotkliwość skutków ubocznych minoxidilem niejednokrotnie skutkuje koniecznością zaprzestania jego stosowania. Po nanoxidilu nie powinny występować skutki uboczne. Nanoxidil jest bardziej bezproblemowy w stosowaniu. Oba związki dają możliwość doboru stężenia do konkretnego przypadku. Stosuje się je miejscowo. Muszą przeniknąć do mieszków włosowych skóry głowy, aby możliwe było ich działanie. Dla maksymalnych efektów zaleca się codziennie, regularne stosowanie preparatów zarówno z minoxidilem, jak i z nanoxidilem przez okres 12 miesięcy, gdyż cykl rozwojowy włosa składa się z faz: anagenu, katagenu, telogenu, a działanie związków jest ściśle powiązane z rozwojem włosa. Substancje te wydłużają fazę anagenu mieszków włosowych. Ponadto długi okres stosowania minoxidilu czy nanoxidilu uwzględnia proces regeneracji mieszków włosowych.
 
Minoxidil to organiczny związek chemiczny, który:
  • zapewnia wysoką skuteczność w leczeniu łysienia,
  • po odstawieniu zostaje wydalony, co powoduje nawrót łysienia,
  • przyczynia się do rozmaitych skutków ubocznych, które często uniemożliwiają kontynuowanie kuracji.
Nanoxidil to organiczny związek chemiczny, który:
  • jest wysoce skuteczny w eliminowaniu problemu łysienia,
  • lepiej przenika do mieszków włosowych niż minoxidil,
  • nie powoduje skutków ubocznych.
Przed stosowaniem minoxidilu odstraszać mogą skutki uboczne, których nie ma w przypadku nanoxidilu. Tolerancja na związek zależy jednak od indywidualnego przypadku.